Tommy Wieringa, Joe Speedboot

Un extrait, en néerlandais, en français

Joe Speedboot, roman, Amsterdam, De Bezige Bij, 2017 (2005), p. 13-15
Joe Speedboot, roman traduit du néerlandais par David Goldberg, Actes Sud 2008, p. 23-24


Fransje, 14 ans, en fauteuil roulant, vient d’être abandonné par ses frères qui ne veulent pas de lui le temps qu’ils vont s’amuser, eux, à la foire du village …


Fantastisch dit, als een bos kreupelhout geparkeerd in een slooppand.
Génial, parqué comme un tas de bois mort dans une maison abandonnée.
Dat je weet wat je van ze kunt verwachten. Ik dacht het al wel, ik wachtte alleen nog op de feiten.
Maintenant, tu sauras de quoi ils sont capables. Je m’en doutais bien, mais… j’attendais encore des faits.
Feiten zijn minder erg dan vermoedens.
Un fait vaut mieux qu’une présomption.
Feit is dat ik tot stilstand ben gekomen in een donker huis dat in mijn nek ademt.
Et en l’occurrence, c’est un fait que je suis garé dans une maison sombre qui exhale son haleine dans ma nuque.
En dat mijn uitzicht een vensterbank is met dode bromvliegen, spinnenwebben en stofpluizen.
Et que ma vue est limitée à un rebord de fenêtre plein de mouches mortes, de toiles d’araignées et de moutons de poussière.
Mijn angsten hebben één oog open allemaal, die belazer je niet, die zijn klaarwakker.
Toutes mes peurs qui ouvrent un œil – on ne la leur fait pas, elles sont éveillées.
En daar zijn ze, met z’n allen tegelijk zetten ze een keel op, niet mooi meer.
Les voilà qui toutes en même temps, se mettent à donner de la voix, et pas qu’un peu.
Beesten! Kinderlokkers! Dingen! Paniek kortom.
A moi, les bêtes ! les satyres ! les objets ! (La panique, quoi.)
Maar hoe lang kun je achter elkaar bang zijn zonder dat er iets gebeurt?
Mais combien de temps on peut tenir en ayant peur, sans qu’il arrive quoi que ce soit ?
Langzaam wordt het een ongemakkelijk gevoel en als er dan nog steeds niks gebeurt lach je om jezelf.
Au bout d’un moment, ça devient gênant, et s’il continue à ne rien se passer, ça devient risible…
Maar dáár was wel een geluid!
Mais, c’était un bruit, là !
Ik zweer het, een deur die dichtsloeg, iets dat viel…
Je te jure, une porte qui se referme, quelque chose qui tombe.
Ik draai mijn hoofd, wat zoveel inspanning kost dat ik kreun als een debiel.
Je tourne la tête, c’est tellement dur que je gémis comme un mongol.
Alsof je een boom moet omduwen met je voorhoofd.
Comme si j’abattais un arbre rien qu’avec le front.
Dáár, in de deuropening…
Là-bas, dans l’encadrement de la porte…


– Hallo, zegt de figuur die daar staat.
« Salut », dit la silhouette qui se tient là-bas.
Een jongensstem.
C ‘est la voix d’un garçon.
Ik kijk tegen het licht in dat uit de keuken komt, en zie alleen zijn silhouet uitgeknipt tegen de deuropening.
Je regarde en direction de la lumière qui provient de la cuisine, je ne vois que sa silhouette découpée dans l’ouverture de la porte.
Hij komt naar me toe. Een jongen, godzijdank alleen maar een jongen.
Il s’approche. Un garçon, heureusement, ce n’est qu’un garçon…
Hij komt voor me staan en neemt me ongegeneerd in zich op. 
Il vient devant moi et m’examine sans se gêner. 
Zijn blik glijdt langs de beugels waarin mijn voeten geklemd zijn, het blauwe zitvlak – zuiver skai meneer -, de zilveren buizen en de trekstang rechts met het houten handvat eraan waarmee je de zwenkwieltjes voor kunt draaien en armkracht kunt overbrengen op het achterwiel, zodat je jezelf kunt voortbewegen in dit ding.
Son regard glisse sur les étriers qui enserrent mes pieds, le siège bleu (tout en skai, excusez du peu), les tubes argentés, la manette à droite, avec sa poignée en bois, pour diriger les roulettes à l’avant et transmettre la force du bras à la roue arrière, histoire de faire avancer ce truc.
Op de groei gekocht, zeg maar. Maar een puik karretje, altijd binnen gestaan, je kent dat wel. 
– Pour plus tard, donc. Mais à part ça, une charrette de première main,  jamais été dehors, tu vois le truc.
Ze zeggen dat ik zelf zal kunnen rijden op een dag, maar zoals het nu is krijg ik nog geen vlieg van mijn voorhoofd af.
Ils disent qu’un jour, je roulerai tout seul comme un grand, mais pour l’instant, je suis même pas foutu de chasser une mouche qui se poserait sur mon front.


– Hallo, zegt die jongen nog een keer. Kun jij niet praten?
« Salut, répète-t-il. Tu peux pas parler ? »
Een bruin hoofd met heldere ogen. Haar coupe bloempot.
Tête brune, yeux clairs. Coupe au bol.
Hij draait zich om en kijkt uit het raam.
Il se tourne et jette un regard par la fenêtre.
Hovings tuin: rode klaverbollen, brandnetels en de klaproos die zich graag laat bekijken maar zo beledigd is als je haar plukt dat ze verschrompelt waar je bij staat.
Le jardin de Hoving : du trèfle rouge en graine, des orties, et le coquelicot, une fleur qui aime se faire admirer, mais qui fait l’offensée quand on la cueille – se fane aussitôt.
– Ze hebben je hier geparkeerd hè? Zegt de jongen met zijn blik op Lomark.
« Ils t’ont rangé là, hein ? » dit le garçon tout en regardant Lomark.
De hoogste gondels van het reuzenrad steken boven de huizen uit.
Les cabines en haut de la grande roue dépassent des maisons.
Hij knikt.
Il hoche la tête.
– Ik heb over jou gehoord. 
« J’ai entendu parler de toi.
Je bent er een van Hermans, van de sloperij.
T’es un fils à Hermans, de la casse.
Ze zeggen dat Moeder Maria een wonder aan je heeft gedaan.
On raconte que la Vierge Marie a fait un miracle sur toi…
Ik zie er weinig van, als je het niet erg vindt.
Ouais, ça saute pas aux yeux, là, si tu permets.
Als dit een wonder is, hoe ziet straf er dan uit, snap je?
Si ça, c’est un miracle, alors, comment c’est la punition, si tu vois ce que je veux dire ?
Hij knikt alsof hij het erg eens is met zichzelf.
Hoche la tête, l’air de celui qui est résolument de son avis et qui le partage.
– Ik heet Joe Speedboot, zegt hij dan. Ik ben hier pas komen wonen. We wonen aan het Achterom, ken je dat?
« Je m’appelle Joe Speedboot, ajoute-t-il. Je viens d’arriver ici. On habite Par Derrière, tu connais ?

Télécharger l’extrait en pdf
< Retour à la page d’annonce du Café littéraire Joe Speedboot